Η απάντηση φαίνεται να ‘εξαρτάται’ από το ποιόν ρωτάμε. Για την ακρίβεια, αν ρωτήσουμε ένα γιατρό θα μάς πεί από 37 έως 42 εβδομάδες. Αν ρωτήσουμε την ‘ανεξάρτητη’ Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ) πιθανόν να μας πεί 40 εβδομάδες μέσος όρος.
Ομως, η ερώτηση μπορεί να αναδιατυπωθεί λιγώτερο ‘επιστημονικά’ ως ‘τίνος είναι βρε γυναίκα το παιδί;’.
Τώρα, η απάντηση τής ΕΛΣΤΑΤ στην αναδιατυπωμένη ερώτηση μπορεί να μην έχει καμμία επίπτωση, μπορεί όμως να πυροδοτήσει το μένος τού άντρα και να εξωπετάξει (στην καλύτερη περίπτωση) γυναίκα και παιδί ως μη δικά του, αν φερ’ ειπείν είναι ναυτικός και διαπιστώσει ότι η μέρα πού ‘τόκανε’ με την γυναίκα του ήταν πριν 45 εβδομάδες (αφού κανείς δεν τού έχει πεί και δεν είναι ευρέως γνωστό ότι έρευνες έχουν δείξει ότι υπάρχουν και καθυστερημένες εγκυμοσύνες ή χρονικές διαταραχές τού τελευταίου κύκλου, που δεν ελήφθησαν υπ’ όψιν).
Φυσικά αν ρωτούσαμε τον Ομηρο, θα μας είχε πεί, σώζοντας μας χρόνο και χρήμα από έρευνες, ότι «Ου γαρ πω τις εον γονον αυτος ανεγνω» (α, 215) ή σε σύγχρονη έμμετρη εκφορά «ποιός τον δικό του το γονιό μπορεί να πεί πως ξέρει;».
Πρέπει λοιπόν να είμαστε προσεκτικοί στα συμπεράσματά μας. Το ίδιο συνέβη και με το έλλειμμα. Μα θα μου πείτε πως τα στοιχεία που αφορούν το έλλειμμα, είναι συγκεκριμένοι αριθμοί, δεν παίζουν όπως στην εγκυμοσύνη και δεν μπορούν να λένε ψέμματα. Πράξεις είναι.
Κι όμως δεν είναι έτσι. Για να βγούν σωστά τα στατιστικά απαιτούνται αξιόπιστα δεδομένα. Για να είναι αξιόπιστα απαιτείται η παραγωγή τους να έχει βασισθεί στο πώς [συλλέγονται] και στο γιατί [αυτά συλλέγονται]. Και ενώ το ‘πώς’ είναι προφανές και μπορεί να ελεγχθεί με την εφαρμογή κατάλληλης μεθόδου, το ‘γιατί’ είναι εκείνο που μπορεί να πυροδοτήσει – αναλογα με την επιλογή, σειρά apof;asevn & ενεργειών εντελώς διαφορετικών, όπως στο πιό πάνω παράδειγμα. Και δυστυχώς το ‘γιατί’ σπανίως εξετάζεται.
Ερχόμενοι στο έλλειμμα, μια διαφοροποίηση στο αποτέλεσμα τής τάξεως μόνο μισής μονάδος, σημαίνει δισεκατομμύρια ευρώ και επιπτώσεις τεράστιες, με κόστος σε ζωές, ανθρώπους, επιχειρήσεις, κράτη μέσω τής υπαγωγής σε ΔΝΤ καί άλλους παρόμοιους ‘αγαθοεργούς’ οργανισμούς.
Οπως όλα τα στοιχεία δείχνουν, η κυβέρνηση ΓΑΠ & Παπακωνσταντίνου, ανακοίνωσε το 2010 έλλειμμα υψηλότερο τόσο, όσο να δικαιολογηθεί η παρέμβαση και παράδοση στην Τρόϊκα και τις επιταγές της. Και όχι μόνον αυτό αλλά, όπως κατηγορηματικά δηλώνουν μέλη τού τέως ΔΣ τής ΕΛΣΤΑΤ, φορτικά απαιτούσε η τότε πολιτική ηγεσία, εγχώρια και εξωχώρια, να μην αμφισβητούνται από τούς καθηγητές, οι επιλογές τους στο τι συνυπολογίζεται στο έλλειμμα. Με αποτέλεσμα, μέσω τής υπαγωγής στο ΔΝΤ, η τεράστια ύφεση, ο εξανεμισμός τών εισοδημάτων και η ακόμα περισσότερο αύξηση τού χρέους, που μετά δέκα χρόνια θα είναι στην καλύτερη περίπτωση στο ύψος αυτού που έδωσε η κυβέρνησης τού Κ. Καραμανλή το 2009.
Οδήγησε, επίσης, στην απόφαση για ξεπούλημα τών πάντων τότε, που ευτυχώς ανεστάλη προσωρινά, μια και διαμηνύθηκε κατάλληλα, πώς ουδείς θα υπέγραφε πώληση, με τις χρηματιστηριακές τιμές σε ελεύθερη πτώση, και με βέβαιη την παραπομπή του στην Δικαιοσύνη.
Επί πλέον, ελήφθησαν μια σειρά από αποφάσεις, που οδηγούν μαθηματικά σε πλήρη καταστροφή, αν δεν αλλάξουμε άμεσα ρότα. Εξηγούμαι:
-Δέχθηκε ο ΓΑΠ να μην δανείζεται η Ελλάδα από Ρωσσία, Κίνα ή άλλους δυνητικούς δανειστές.
-Απεδέχθη την εφαρμογή τού Αγγλικού Δικαίου, στο Μνημόνιο Ι, με άλλα λόγια την ανέκκλιτη παραίτηση από την ασυλία, που απολαμβάνουν τα κράτη για την περιουσία τους.
-Εκχώρησε κυριαρχία στην Τρόϊκα και δεν ξεστόμισε έστω και ένα ψέλλισμα για την επιβολή στραγγαλιστικών μέτρων λιτότητος και εσωτερικής υποτίμησης, χωρίς ρυθμιστική παρέμβαση στις τιμές. Λιτότητα που ανερυθρίαστα η Τρόϊκα αναγνωρίζει τώρα ότι ήταν τεράστιο λάθος.
-Ακολούθησε όλες τις αντιφατικές αποφάσεις τής Τρόϊκας και μιας παραπαίουσας ΕΕ, που κάθε φορά όλοι ορκίζονταν ότι αυτό θα ήταν το τελευταίο μέτρο και στην επόμενη συνάντηση κορυφής (τρομάρα τους) αναιρούσαν ότι είχαν συμφωνήσει.
Οι αλλαγές στην ‘παραγωγή’ μνημονίων ήταν τόσες, που δεν μπορούσε κανείς να συγκρατήσει κάθε είδους λεξιλάγνα ταμπέλλα, ή ‘αριθμό παραγγωγής’, που έβαζαν για να ανυψώσουν την ανυπαρκτη αξία τους. Που δεν άξιζε ούτε το χαρτί πάνω στο οποίο είχαν βάλει φαρδιά πλατιά τις υπογραφές τους. Εφτιαχναν μάλιστα και ειδικά ταμεία ‘διάσωσης’ που κανείς δεν εμπιστεύεται.
Τέτοια τρικυμία εν κρανίω Ευρωπαίων ηγετών δεν έχει υπάρξει στο παρελθόν. Τελευταία μάλιστα εφεύρεσή τους είναι τα ολέθρια οικονομικά PSI 1 και 2. Που ήταν λάδι στη φωτιά για να ορμήσουν οι παγκόσμιοι τοκογλύφοι (που κάποιοι είναι παρατράπεζες τών …τραπεζών) να σαρώσουν κοψοχρονιά τα ελληνικά ομόλογα και να αφήσουν τον ανόητο ‘εθελοντισμό’ για λίγες τράπεζες και κάποια ασφαλαστικά ταμεία, κυρίως …Ελληνικά !! Για να μην πυροδοτηθούν τα CDS. Πάρε τ’ αυγό και κούρευτο, που θάλεγαν οι παλιοί.
Μια πλήρης αποτυχία ουσίας, που, αν το PSI συμφωνηθεί, θα εμφανιστεί ως ….θρίαμβος, από τον δοτό πρωθυπουργό που δεν πίστευε ποτέ σε …..‘κουρέματα’. Και με την ΕΕ να ορκίζεται πως δεν θα επιτρέψει κάτι τέτοιο για την Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλλία, Ιρλανδία, Βέλγιο και πάει λέγοντας. Η αποθέωση ενός πανάκριβου ‘style over substance’ που λένε και οι φίλοι μας οι αγγλοσάξωνες.
Εάν θέλει η Ελλάδα να έχει μέλλον και να βοηθήσει όχι μόνο τον εαυτό της, αλλά και την Ευροζώνη και την Ευρώπη, πρέπει χωρίς περιστροφές να τερματίσει κάθε διαδικασία PSI και να δηλώσει ότι το λήγον ομόλογο τού Μαρτίου δεν μπορεί να το εξοφλήσει και τίποτε άλλο.
Μόνο έτσι θα κάτσουν Μέρκελ, Σαρκοζί και υπόλοιποι να σκεφθούν σοβαρά για λύση μέσα στην Ευρωζώνη. Λύση όχι μόνο για τα χρέη τής Ελλάδος και τών άλλων μελών χωρών, αλλά και για το χρηματοπιστωτικό σύστημα τής ΕΕ και για το πρόβλημα διοχέτευσης πλεονασμάτων χωρών μελών και για το πρόβλημα χρηματοδότησης επενδύσεων και για το πρόβλημα τής πολιτικής συγκρότησης τής ευρωζώνης και τής ΕΕ. Με άλλα λόγια μιας σύνολης αναπτυξιακής διαδικασίας, που θα οδηγήσει στην έξοδο από την συστημική κρίση όχι μόνο τής ευρωζώνης, αλλά τής ίδιας τής ΕΕ. Προτάσεις υπάρχουν (όπως πχ των Holland – Varoufakis και άλλων)
Αλλά μια τέτοια ορθολογική στάση, απαιτεί και αντίστοιχη κυβέρνηση. Η οποία, εξ αντικειμένου, πρέπει να προκύψει μέσα από άμεση προσφυγή στις κάλπες. Σε 20 ημέρες το πολύ, όπως το Σύνταγμα επιτρέπει. Ωστε να έχει διάστημα συννενόησης σε ευρωπαϊκό επίπεδο μέχρι την 15η Μαρτίου που λήγει το ομόλογο. Και θα τα καταφέρουν
Ειδάλλως ο αχός από την κατάρρευση δεν θάναι μόνο τής Ελλάδος, αλλά τής Ευρωζώνης. Εκτός αν αυτό ίσως επιθυμεί η Γερμανία.
kakarelidis.wordpress.com 