«Οὐκρανικὰ μαθήματα»

«Οὐκρανικὰ μαθήματα»

Τὶ μᾶς διδάσκουν τὰ συμβάντα σὲ Αἴγυπτο, Συρία, Γεωργία καὶ,τελευταίως, στὴν Οὐκρανία; Ὅτι ἡ ἀμυντικὴ πολιτικὴ (ἀσφάλεια, ἔνοπλες δυνάμεις, παιδεία) καὶ ἡ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ, ἑνὸς σοβαροῦ κράτους, εἶναι κάτι ποὺ πρέπει νὰ ἀπασχολῇ καὶ ἀνησυχῇ συνεχῶς κάθε κυβέρνησή. Καὶ ἐκεῖ νὰ τοποθετοῦνται οἱ ἱκανὠτεροι, ποὺ πρέπει νὰ ἔχουν ἕνα χαρακτηριστικό: Τήν, χωρὶς προϋποθέσεις, φιλοπατρία, ποὺ εἶναι ἀνασχετικὸ φάρμακο κάθε ἀπειλῆς, ἀκόμη καὶ τῆς “ἀσθένειας” τῆς … ὀσφυοκαμψίας.

Ὅλες οἱ παραπάνω χῶρες, ἔγιναν θέατρο συγκρούσεων γεωστρατηγικῶν συμφερόντων ἄλλων χωρῶν, ποὺ μέ κάθε μέσο προσπάθησαν νὰ ἐπιβάλουν αὐτά. Εἰς βάρος τῶν λαῶν αὐτῶν, ποὺ έξωθήθηκαν σὲ ἐμφύλιες συρράξεις, μὲ ἀνυπολόγιστες καταστροφὲς, διχασμοὺς, νεκρούς. Μὲ διείσδυση ξένων κέντρων ποὺ χρησιμοποίησαν, μὲ τὸ ἀζημίωτο, ντόπιους δωσίλογους σὲ περίεργους ὀργανισμοὺς καὶ ΜΜΕ, καθὼς καὶ πρόθυμους ἠλίθιους, ἔτσι ὥστε νὰ προκληθοῦν «πορτοκαλί» δῆθεν ἐξεγέρσεις, μὲ στόχο τὴν παραπλάνηση τοῦ λαοῦ, ποὺ θὰ ἐκδιώξῃ «λαϊκῶς» τὶς μὴ ἀρεστές, πλὴν νόμιμες κυβερνήσεις. Καλοῦ κακοῦ μάλιστα, κάθε «λαϊκή» ἀντίδραση ὑποβοηθεῖτο κατάλληλα, ἀπὸ σῶμα ἐνόπλων (μὲ πυρῆνα ξένων συνήθως) ποὺ «ὅλως τυχαίως» ἤτο παρόν, ὥστε νὰ ὑπάρξη τὸ ἀπαραίτητο γιὰ ἐξελίξεις αἷμα.

Τό εἴδαμε στὴν Συρία, ποὺ γλύτωσε τὸν διαμελισμὸ χάρις στὴν Ρωσσία. Τὸ βλέπουμε νὰ ἐπαναλαμβάνεται στὴν Οὐκρανία. Ἐπειδὴ ἀποφάσισε ὁ Πρόεδρός της νὰ μὴν (ξανα) πέση στά χέρια …. δανειστῶν (ΕΕ καὶ ΔΝΤ) ἡ χώρα. Φυσικά, τὰ πραγματικὰ αἴτια εἶναι ἄλλα: ἡ Οὐκρανία εἶναι χῶρος συγκρούσεων τῆς γερμανικῆς προσπάθειας ἐπαναφορᾶς τῆς μεσευρώπης (Mitteleuropa). Τὸ ἀπέδειξε μὲ τὴν πολιτικὴ της στὰ Βαλκάνια, μετὰ τὴν πτώση τοῦ ὑπαρκτοῦ, τῷ ’90, ποὺ ἀφρόνως ἀντρεοσημίτηδες ἀποδέχθηκαν. Καὶ τῆς ἀμερικανικῆς στρατηγικῆς ἀνάσχεσης τῆς, ἐπανακάμπτουσας γεωστρατηγικῶς, Ρωσσίας.  Ἀνάσχεση, ποὺ προσπάθησαν νὰ ἐπιφέρουν, ἀρχικὰ μὲ τὴν Πολωνία καὶ τὶς ἄλλες πρώην ἀνατολικοῦ μπλόκ, χῶρες. Καὶ ἐν συνεχείᾳ μέ τὴν Γεωργία (ὅπου ἀπέτυχαν παταγωδῶς) καὶ μὲ τὴν Οὐκρανία, τώρα.

Ἡ Ούκρανία ὅμως ἀποτελεῖται ἀπὸ ἕνα τμῆμα (Δυτικό) ποὺ συνήθως ἀνῆκε σὲ Αὐστρία καὶ Πολωνία, καὶ ἕνα τμῆμα (Ἀνατολικό) στὴν Ρωσσία. Ἀντίστοιχη παραλλαγή ὑπάρχει καὶ στὸ Θρήσκευμα. Χωρὶς τὴν Οὐκρανία ἡ Ρωσσία εἶναι εὐρασιατικό κράτος. Μὲ τὴν Ούκρανία καθίσταται καὶ Εὐρωπαϊκό. Κάτι ποὺ τρέμουν Ἀμερικανοί, Βρεττανοί (ποὺ δὲν εἶναι γεωστρατηγικοὶ παῖκτες), Γερμανοί. Μετὰ τὸν ὑπαρκτό, ἡ Οὐκρανία παραδόθηκε στὴν «βοήθεια» ΔΝΤ, Παγκόσμιας Τράπεζας, ΕΕ καὶ ΗΠΑ. Ἀποτέλεσμα, ἡ διάλυση τῆς οἰκονομίας, ἀποβιομηχάνιση, κατάρρευση τῆς παραγωγῆς σιτηρῶν πρὸς ὄφελος τῶν … ἀμερικανικῶν, 8-χρονη ὕφεαη. Ἀκόμη κι ὁ ἀποχωρήσας κάθε ἄλλο παρὰ δημοκράτης, πρόεδρὸς της, μπροστὰ στὴν τελειωτικὴ διάλυση τῆς χώρας, ἀρνήθηκε νὰ ὑπογράψῃ τὴν σύνδεση μὲ τὴν ΕΕ. Καὶ ἀμέσως ἐπιστρατεύθηκαν ἀναβιωμένοι ούκρανοὶ ναζιστὲς. Μὲ ἐπαπειλούμενο, γενικευμένο τεχνητὸ ἐμφύλιος, πρὸς ὄφελος ἀδίστακτων ἀμερικανῶν, Γερμανῶν καὶ ἄθλιων Βρυξελλιωτῶν.

Φυσικὰ ἡ Ρωσσία δὲν θὰ ἀνεχθῆ ἀπορρόφηση ὁλόκληρης τῆς Οὐκρανίας ἀπὸ τὴν Δύση. Καὶ εἶναι πιθανὸν ἡ Ἀνατολικη Οὺκρανία νὰ ἀποσχισθῇ καὶ νὰ συμμετάσχῃ στὴν Κοινοπολιτεία Ἀνεξάρτητων κρατῶν μὲ προεξάρχουσα τὴν Ρωσσία. Ἡ ὁποία θὰ τῆς ἐγγυηθῆ τὴν ἀκεραιότητα, μιὰ καὶ οἱ ἔνοπλες δυνάμεις τὴς Οὐκρανίας εἶναι διαλυμένες ἀπὸ τὶς «βοήθειες» τὶς πορτοκαλλί ἐπαναστάσεις, τὶς «παγκοσμιοποιημένες» οίκονομίες.
Τὰ γνωρίσαμε καλὰ στὸ πετσί μας, ὡς χώρα.  Δὲν ὑπάρχει λόγος νὰ τὰ ξαναζήσουμε. Γι’ αὐτὸ ἄς ξεκινήση ἄμεσο ξεσκαρτάρισμα ὁ Ἀντώνης. Ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸ ὑπουργεῖο ἐξωτερικῶν τεμενάδων. Καὶ ἄς τὸ μετατρέψη στὸ παραγωγικώτερο ὑπουργεῖο τῆς χώρας. Ξηλώνοντας ὅλο τὸ πασοκο- συριζο- ντορικό σύμπλεγμα. Δηλαδὴ ὅπως λέμε ‘complex’.

«Δὲν φοβᾶμαι τὸν Ξηρό, τὸν Στουρνάρα φοβᾶμαι»

Στὴν πρὸ ἡμερῶν, ἑβδομαδιαία ἐκπομπὴ τοῦ Νίκου Χατζηνικολάου, μὲ προσκεκλημένο τὸν Ὑπουργὸ κ. Δένδια, ἀφοῦ ὁ τελευταῖος ἔκανε καταφανὴ προσπάθεια ἀντιτρομοκρατικῆς ρητορικῆς, ἕνας ἁπλὸς πολίτης τοῦ εἶπε ἀπερίφραστα: «δὲν φοβᾶμαι τὸν Ξηρό, τὸν Στουρνάρα φοβᾶμαι». Καὶ τὸν τάπωσε!

Ἀπτόητος, ὅμως, ὁ συνεντευξιαζόμενος ὑπουργὸς ἄρχισε νέα φοβικὴ ρητορικὴ ὅτι δῆθεν δὲν θὰ ἔρθουν ξἐνοι ἐπενδυτὲς ἀπὸ τὸν φόβο τῶν τρομοκρατῶν, ἀλλὰ καὶ διανθισμένη μὲ νεοφιλελεύθερα ἰδεολογήματα περὶ λειτουργίας ἀγορῶν ἀναμεμιγμένα μὲ ὁλίγη φοβία ἀπὸ τὴν ἀριστερὰ τῶν Σκουριῶν. Δείχνοντας, φυσικά, ἀπύθμενη ἀντίφαση μὲ τὰ προλεγόμενὰ του ὅτι ἡ τρομοκρατία δὲν ἀφορᾶ τοὺς ἰσχυρούς, διότι … προστατεύονται, ἀλλὰ καὶ ἀνεπίτρεπτη ἐνασχόληση μὲ θέματα ποὺ ἐκφεύγουν πλήρως τοῦ καθήκοντος ἑνὸς ὐπουργοῦ Δημοσίας Τάξεως (προπο).

Αὐτὸ τὸ «τὸν Στουρνάρα φοβᾶμαι» δείχνει τὸν παραλογισμὸ τῶν ἀγορῶν, ποὺ θέλουν νὰ ἀφαιμάξουν κράτος καὶ πολῖτες, ἐνῶ ὁ Δένδιας ἐπιμένει στὸν παραλογισμὸ τοῦ κρατισμοῦ (σοσιαλισμοῦ ὅποιας κοπῆς), ποὺ διὰ τῶν ἐπιδοτήσεων ὑπονομεύει τὶς ἀγορές.

Στὴν πράξη αὐτοὶ οἱ παραλογισμοὶ πάνε ἀγκάλι. Καὶ ξεκινοῦν ἀπὸ τὴν έξυπηρέτηση ἀτομικῶν, ὁμαδικῶν, κομματικῶν καὶ ἐξουσιαστικῶν σκοπιμοτήτων καὶ συμφερόντων καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν ἐξυπηρέτηση τοῦ δημοσίου συμφέροντος.

Μὲ πρῶτο καὶ καλύτερο τὴν μετατροπὴ τοῦ χρήματος ἀπὸ ἀνταλλακτικὸ μέσο ἐμπορίας σὲ… ἐμπόρευμα. Ποὺ πυροδότησε καὶ ἕνα σωρὸ ἀλλες χρηματιστηριακὲς ἠλιθιότητες, ὅπως τὰ παράγωγα (derivatives, options καὶ futures).

Ἀρκεῑ νὰ παραθέσω τὰ ἑξῆς: Κατὰ τό τέλος τῆς δεκαετίας τοῦ 2000, τὰ συνολικὰ προϊόντα καὶ ὑπηρεσίες ἀνήλθαν στὰ 63 τρις δολλάρια, ἐνῶ τὰ παράγωγα (ἀέρας μελλοντικὸς καὶ κοπανιστὸς) ἀνῆλθαν στὰ 601 τρις καὶ οἱ δοσοληψίες μὲ τὰ νομίσματα στὰ 955 τρις !!! (Βλ. Αρβιν Μάλερ κ.ἄ. ‘ἀγορὲς ἐκτὸς ἐλέγχου’). Ἔτσι, μαζὶ μὲ τὸ ψηφοθηρικὸ παγκοσμίως, σύστημα ἐπιδοτήσεων καὶ τεχνητῆς συντήρησης κρατικῶν ὀργανισμῶν,  τὸ θέμα τοῦ παραλογισμοῦ τῶν ἀγορῶν καὶ ἐξουσίας δὲν ἦταν ἄν θὰ ὑπάρξῃ κρίση, ἀλλὰ πότε.

Τὶ ἔκαναν οἱ πολιτικοὶ γιὰ νὰ τὴν ἀποτρέψουν; Οἰ λίγοι ἔχτιζαν ἀμμουδερὰ φράγματα γιὰ νὰ ἀνατρέψουν τσουνάμι. Οί πολλοὶ ἁπλῶς τὸ ξόρκιζαν. Καὶ ἀποδέχονταν τὴν μεγαλύτερη ληστρικὴ ἀναδιανομὴ εἰσοδημάτων. Μὲ ἀποτέλεσμα τὸ 85% τοῦ παγκοσμίου πλούτου νὰ εὑρίσκεται στὰ χέρια τοῦ 10%.

Γιὰ νὰ ἀρθοῦν αὐτὲς οἰ ἀνισότητες καὶ κυρίως τὰ ὑπέρογκα χρέη, πρέπει οἰ πολιτικοι νὰ κατανοήσουν ὅτι τὰ χρέη δὲν ἀποκλιμακώνωνται χωρὶς ἀποκλιμάκωση τῶν ἐξωφρενικῶν περουσιῶν (βλ. Μ.Σμιτ Σαλομον: «’ὄχι ἄλλοι βλάκες στὴν ἐξουσία», 2012, ἐκδ. Γράμματα).

Βλέπετε ὅμως, πολιτικοὺς πρόθυμους νὰ ἀσχοληθοῦν μὲ τὶς αίτίες τῶν πραγμάτων; Καὶ νὰ σταματήσουν τὰ παιχνίδια μὲ τὶς φοῦσκες;

Μᾶλλον ἀπίθανο, ἄν κρίνουμε ἀπὸ τὴν προαναφερθεῖσα συνέντευξη.

«Μὴ σέρνεσαι, Ἀντώνη»

Ὁ Ἀντώνης, οἰκοδόμησε ἀπὸ πολὺ νωρίς, ἕνα μῦθο. Ὅτι ἡ Δεξιὰ μπορεῖ νὰ εἶναι πατριωτική. Ἀπὸ τὸν καιρὸ τοῦ Σκοπιανοῦ. Ἴσως καὶ νὰ τὸ πίστευε. Μὰ τὴν δεξιά, τότε δὲν τὴν ἐξέφραζε ὁ Ἀντώνης, ἀλλὰ ὁ Μητσοτάκης. Ποὺ φρόντισε, μπροστά στοὺς ἐμβρόντητους Ἀμερικανούς καὶ τοὺς Ἕλληνες ὁμογενεῖς καὶ ἐπιτετραμμένους, ἀπὸ μόνος του νὰ ἀνακρούσῃ πρύμναν. Καὶ νὰ ἀκυρώσῃ τὴν λύση.

Δεκατρία χρόνια ἀργώτερα, το ἴδιο ἔκανε, μὲ ἀντεστραμμένους τοὺς ρόλους, ἡ Ντόρα, ἀδειάζοντας ἀμέσως τὸν ἴδιο τὸν Καραμανλῆ, μετὰ τὀ Βουκουρέστι. Ποὺ ἀπετράπη ἡ εἴσοδος τῶν Σκοπίων στὸ ΝΑΤΟ. Ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς ἀγωγοὺς.

Χειρότερη, φυσικά, ἦταν ἡ ἐξωτερικὴ πολιτικὴ τῶν πασοκικῶν ὑποχωρητικῶν κυβερνήσεων καὶ στὰ τέσσερα μέτωπα (Τουρκία, Σκοπιανό, Κυπριακό, ὑδρογονάνθρακες). Ἀλλὰ καὶ ἡ ἀντίστοιχη, Συριζαίων, Δημαριτών καὶ λοιπῶν ἀριστερῶν, κατὰ δήλωσή τους πάντα, πολιτικῶν. Εἰδικὰ τότε ποὺ ἐκθείαζαν κοπαδηδόν, τὸ σχέδιο Ἀνάν. Καὶ αὐτοηδονίζοντο, προβάλλοντες τὴν έξουδετέρωση κάθε ἴχνους περηφάνειας, ἀπὸ τὴν Παιδεία καὶ Ἱστορία, γιὰ τὸν πολιτισμὸ καὶ τοὺς ἀγῶνες γιὰ ἐλευθερία, αὐτῆς τῆς ἕρμης Μητρίδος χώρας, σὰν πεμπτουσία μηδενικῶν τριβῶν.

Ὅμως ἡ τριβὴ θέλει προσοχὴ. Γιατί μπορεῖ ἀλλοῦ ἡ σχετικὴ ἀπουσία της νὰ εἶναι εὐεργετική, ἀλλαχοῦ ὅμως προκαλεῖ πέσιμο. Καὶ ἔτσι γκρεμοτσακίστηκαν οἱ ἐξωτερικὲς πολιτικὲς φαντασιώσεις μας, μὲ ἀρνητικό παράδειγμα τὸν ΓΑΠ. Καὶ ἐξαιρετικό, γιὰ τὴν ἁρπακτικὴ πολιτικὴ τῆς χώρας του, τὸν Νταβούτογλου.

Ἀναμέναμε λοιπὸν, μὲ τὴν ἐπάνοδο τοῦ Ἀντώνη, ὅτι ἄν μὴ τὶ ἄλλο, θὰ ἀνέκοπτε τὶς μόνιμες ὑποχωρήσεις Ἑλλήνων (λέμε τώρα), τύπου Βενιζέλου καὶ λοιπῶν, καθὼς καὶ τῶν ἀφιονισμένων, μέσω ὁμοίων φαντασιώσεων, ἰδεοληψιῶν καὶ  κυρίως ἀπὸ τὸ ἄφθονο τεχνητό χρῆμα, Κυπρίων. Ποὺ προοιώνιζαν δεινὰ γιὰ τὸν Ἑλληνισμό. Ἰδιαίτερα οἱ Κύπριοι, ἀπὸ νωρίς (1964), ἀποκαθάριζαν τὴν παιδεία τους, ἀπὸ τὸν ‘ἄχρηστο’ Ἑλληνισμό, μὲ κορύφωση τῷ 2003 καὶ τὴν ἀγαστὴ συμβολὴ ad hoc ἐπιτροπῆς Ἑλλήνων (τρόπος τοῦ λέγειν) καθηγητάδων καὶ πανεπιστημιακῶν πασοκο- σημιτικο- ἀριστερῆς προέλευσης καὶ ἀνάδειξης. Ποὺ ἀναιροῦσαν εὐκολώτατα τὰ ἴδια τὰ Ἱδρύματα καὶ τὴν Ἐπιστήμη τους ἔναντι λίγων ἤ πολλῶν ψηγμάτων ‘ἐξουσίας’ ἤ ἄλλων παροχῶν.

Ἀλλὰ, Φεῦ! Δυστυχῶς βλέπουμε ἕναν Ἀντώνη, νὰ σέρνεται καὶ νὰ ἀποδέχεται τὶς ἀπόψεις ΓΑΠ, Βαγγέλη καθὼς καὶ Κυπρίων, ἀντὶ, μὲ τὴν ἴδια  πίστη, ζῆλο καὶ ἐπιχειρηματολογία, ποὺ τὸν χαρακτήριζε, τῶ ’93, νὰ πῆ, χωρὶς περιστροφὲς σὲ αὐτοὺς, ὅτι μὲ τὴν άκεραιότητα, πολιτισμὸ καὶ τρόπο τῆς Πατρίδος, Κύπρου καὶ Ἑλλάδος, πακέτο, δὲν δικαιοῦται νὰ παίζη κανεὶς. Καὶ νὰ κάτσουν στὰ αὐγὰ τους, γιὰ νὰ μὴ τοὺς πάρη ὁ διάολος.

Γιατὶ ἡ Πατρίδα ἀνήκει στοὺς Θεοὺς της, τοὺς ἡρωὲς της καὶ τοὺς νεκροὺς πατέρες της κι, ὄχι στοὺς τρέχοντες ζωντανοὺς. Ποὺ μόνο τυπικὴ διαχείριση, ποὺ δὲν ἐπιτρέπει ὑποχώρηση μποροῦν νὰ κάνουν ἤ μόνο ἐπέκταση, ποὺ ἐξισσοροπεῖ τὶς ἐπεκτατικὲς διαθέσεις τῶν πέλας.

Καὶ αὐτὸ νὰ τὸ πῆ χωρὶς περιστροφὲς σὲ ἐχθροὺς καὶ φίλους. Καὶ νὰ τὸ ἐννοῆ. Ὥστε νὰ γἰνεται σεβαστὸς. Ἀκριβῶς ὅπως ἡ Τουρκία. Ποὺ πάει νὰ νομιμοποιήση, μὲ τὴν δικὴ μας ὑπογραφὴ, τὴν κατοχὴ τῆς Κύπρου. Ὁπως ἀνάλογα ἀπαιτοῦσε ἀπὸ τὸν Τσολάκογλου, ἡ γερμανικὴ διοίκηση. Καὶ πάλιν τώρα, χάριν τῆς Τουρκίας.

«Ὁμοιότητες»

Ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον Κυβέρνηση (ΝΔ) – Συγκυβέρνηση (Πασοκ & τέως Δημαρ) καὶ Ἀξιωματικὴ Ἀντιπολίτευση λειτουργοῦν σήμερα, διαφέρει σὲ τίποτε ἀπὸ τὴν προηγούμενη Παπαδήμου – Σαμαρᾶ – Καρατζαφέρη ἤ καὶ τὴν παλαιότερη ΓΑΠ – Καρατζαφέρη μὲ τὴν ἀντίστοιχη ἀξιωματικὴ ἀντιπολίτευση;

Ἄν τὸ καλοσκεφθοῦμε λειτουργοῦν παρόμοια. Μπορεῖ νὰ διαφέρουν λίγο οἱ σημερινοὶ σὲ κάποια διαχείριση, ἀλλὰ τίποτε περισσότερο. Τίποτε ποιοτικὰ διάφορο, τίποτε ποὺ νὰ στοχεύει στὶς αἰτίες τῆς κρίσης.

Καὶ οἱ αἰτίες εἶναι – κάτι ποὺ ἀναγνωρίζουν ὅλοι, οἱ ἑξῆς:
1.Ἕνα κακοσχεδιασμένο στὴν σύλληψη, ἐκτέλεση καὶ ἐφαρμογὴ νόμισμα, τὸ εὐρώ. Ποὺ σχεδιάσθηκε ἀπό Γάλλους καὶ Γερμανοὺς μὲ τὴν ἀνομολόγητη ἐλπίδα νὰ ἐλέγχουν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον (δίνοντας διαφορετικὴ ἐρμηνεία, ὁ καθεὶς πρὸς ὄφελός του, στὴν ἔννοια ἐλέγχου). Δὲν εἶχε οὔτε ἔχει κανένα ἀπὸ τὰ δομικὰ χαρακτηριστικὰ ἑνὸς νομίσματος. Πολὺ δὲ λιγώτερο, ἑνὸς κοινοῦ νομίσματος. Μὲ ἀνυπαρξία τῶν βασικῶν πυλώνων ἑνὸς κοινοῦ νομίσματος· τὴν μὴ ἀνακύκλωση πλεονασμάτων στὴν ευρωζώνη, τὴν ἀνυπαρξία μηχανισμῶν διαχείρισης ἐλλειμμάτων καὶ ἐπενδύσεων, τὴν μὲ διαφορετικὰ ἐπιτόκια χρηματοδότηση ἐπιχειρήσεων κέντρου, περιφέρειας. Σὲ συνδυασμὸ μάλιστα μὲ τὴν ἰδία, ἀπὸ τὸν 19ο αἰ. οἰκονομικὴ πολιτικὴ τῆς Γερμανίας, ἡ κρίση ἦταν λογικὸ έπακόλουθο. Καὶ δὲν ἔχει σχέση μὲ μίζες, διαρθρωτικὲς στρεβλώσεις καὶ λοιπὰ ἐνοχικά.

Αὐτὸ τὸ ἀναγνωρίζουν οἱ πάντες. Πλήν τῶν ἀνωτέρω δικῶν μας πολιτικῶν. Καὶ δὲν πράττουν τίποτε ἐπ’ αὐτοῦ. Προφανῶς γιὰ νὰ μὴν στεναχωρἠσουν πάτρωνες. Ὅμως ἔτσι δὲν βάφονται αὐγὰ.

2. Ἡ ἄκριτη παγκοσμιοποίηση τῆς ΕΕ. Κάθε νόμισμα προϋποθέτει ἐσωτερικὴ παραγωγὴ καὶ ἀπορρόφησή της. Αὺτὸ ὄχι μόνο δὲν ἴσχυσε στην ΕΕ, ἀλλὰ ἀσμένως, ὅλοι οἱ ἡγέτες της, ἀπεδέχθησαν τὴν παγκοσμιοποίηση καὶ τὴν κατάργηση δασμολογικῶν φραγμῶν, διακινήσεων κεφαλαίων καὶ τοῦ προτιμησιακοῦ καθεστῶτος τῶν κοινοτικῶν προϊόντων. Σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ‘βαρύτητα’ κάθε κράτους μέλους ὁδηγηθήκαμε σὲ Ἕνωση ὄχι ἰσότιμων κρατῶν – μελῶν, ἀλλὰ σὲ ἑνώσεις  ὁμόκεντρων κύκλων μελῶν, μὲ ἴδιο συμφέρον καὶ μὲ ἐκχώρηση κυριαρχίας σὲ μὴ νομιμοποιημένα ὄργανα, ὅπως ἡ βρυξελλιώτικη εὐρωκρατία, πρόεδρος, κομισιόν καὶ ἄλλα. Σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἰδία, ἀπὸ τὸν 19ο αἰ. οἰκονομικὴ πολιτικὴ τῆς Γερμανίας

Μήπως μπορεῖτε νὰ διακρίνετε κάποια ποιοτικὴ διαφοροποίηση τῶν ἀνωτέρω πολιτικῶν μας;

3.Τὸ παρασιτικὸ μοντέλο ‘πράσινης’ οἰκονομίας (λέμε τώρα), ποὺ εἰσήγαγε σταδιακὰ ὁ Ἀντρέας, ἐπιτάχυνε ἡ Σημιτικὴ λαίλαπα καὶ συνέχισε ἡ γαλάζια ἐκδοχὴ του. Τό πρόβλημα μὲ αὐτὸ τὸ μοντέλο εἶναι ὅτι προϋπέθετε τὴν ἀποσάθρωση τῶν ἀξιῶν τοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ, ὅπως μπολιάστηκε ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία. Γιὰ νὰ ἐπιτευχθῇ αὐτό, ἔπρεπε νὰ παραμεριστοῦν οἱ ὀργανικὲς συνάψεις τῶν Ἑλλήνων μὲ τὴν Ἱστορία τους, τὴν γλῶσσα, τὴν μεταφυσικὴ, τὴν ἠθική, τὴν ἐπιστήμη, τὴν ἐργασία ὥς κοινωνικὴ αὐταξία, μὲ ἄλλα λόγια τὴν σύνολη Παιδεία τους.

Σὲ αὐτὸ ‘διέπρεψαν’, ἐκτὸς τῶν πολιτικῶν  ἀνωτέρω, ἰδιαίτερα οἱ  ΓΑΠ, Σημίτης καὶ μεγάλα τμήματα τῆς δῆθεν Ἀριστερᾶς. Μὲ ἀπέχθεια σὲ κάθε τι ῾Ελληνικό. Βλέπετε κάποια διαφορὰ;

Ἀποτέλεσμα, ἕνας λαὸς νὰ ὁδηγῆται ἀπὸ ἀνερμάτιστους ἡγέτες, σὲ καταστροφικὲς πορεῖες. Χωρὶς πυξίδα καὶ χωρὶς ὅραμα. Τὸ τελευταῖο, τὸ Ὀραμα δηλαδή, θέτει ὥς προϋπόθεση πάντων, ἀκὸμη καὶ ἡ μικρότερη ἐπιχείρηση. Πλήν τῶν πολιτικῶν μας. Καὶ αὐτὴ εἶναι ἡ ἔσχατη ὁμοιότης καὶ ἡ ἔσχατη πλάνη. Δυστυχῶς.

«ΚΕΠΕ, Ἔρευνα καὶ … Πολιτική»

Πρόσφατα τὸ Κέντρο Προγραμματισμοῦ καὶ Οἰκονομικῶν Ἐρευνῶν (πῶς ἀπὸ ΚΟΕ κατέληξε σὲ ΚΕΠΕ εἶναι μυστήριο) έπικρίθηκε, γιατὶ στὸ μηνιαῖο δελτίο ‘Ἑλληνικὴ Οίκονομία’ ποὺ ἐκδίδει, ὑπῆρχε (σὲ ἄρθρο τοῦ κ. Ι.Χολέζα) πρόταση κατάργησης κατωτάτου μισθοῦ γιὰ νέους κάτω τῶν 29 ἐτῶν.

Τὶς ἐπικρίσεις προσπάθησε νὰ παρακάμψῃ ὁ Πρόεδρὸς του, κ. Ν.Φίλιππας, περίπου μουρμουρίζοντας ὅτι ὁ ἐρευνητὴς ἐξέφραζε τὴν δικὴ του γνὠμη καὶ ὅτι ἡ ἀκαδημαϊκότητα ἐπιβάλλει τὴν μὴ παρἐμβαση (κάτι ποὺ φέρνει ‘στὴν ὑπεράσπιση τοῦ δικαιώματος γνώμης μέχρι θανάτου’, ὡς ἔλεγε ὁ Βολταῖρος) καὶ ἄλλα τέτοια.

Καὶ ὡς συνήθως ἡ ἀλήθεια συσκοτίσθηκε. Πλήρως καὶ νὰ γιατί:
Κατ’ ἀρχὰς τὸ ΚΕΠΕ δημιουργήθηκε ἀπὸ τόν Καραμανλῆ (τὸν θεῖο) μὲ πρόταση Ζολώτα καὶ σὰν πρῶτο διευθυντὴ εἶχε τὸν ..Ἀντρέα!! (ὑπαγόμενο σήμερα στὸ Ὑπουργεῖο Ἀνάπτυξης) μὲ σκοπὸ διερεύνηση τῶν Ἑλληνικῶν οικονομικῶν στοιχείων, κατάρτιση προγραμμάτων καὶ σχεδίων ἀνάπτυξης, τὴν παρακολούθηση τῆς τρέχουσας οικ. συγκυρίας καὶ τὴν ὑποβολὴ προτάσεων πολιτικῆς.

Ἐπιπλέον δὲν εἶναι ἀκαδημαϊκὸ ἐρευνητικὸ κέντρο, ἡ Διοίκησή του διορίζεται ἀπὸ τὴν Κυβέρνηση καὶ ἀλλάζει μὲ τὶς κυβερνήσεις. Δὲν ἐκδίδει ‘ἐπιστημονικὰ’ περιοδικά, ὅπως φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ ὅτι δὲν ἀποτελοῦν journals, δὲν ἔχει Ἐπιστημονικὴ Ἐπιτροπὴ Κριτῶν οὔτε ἔχει τοὺς ἀντίστοιχους δεῖκτες. Οὔτε τὰ standards ethics τῆς ἀκαδημαϊκότητος. Οὔτε ἄλλωστε ἰσχυρίζεται κάτι τέτοιο.

Τὸ ἴδιο τὸ ἄρθρο, ὅπου πιό πρίν ἔχει προλογίσει ὁ ἁρμόδιος ὑφυπουργὸς κ. Μυταράκης, φέρνει ἔντονα πρὸς τὰ μνημόνια καὶ τὰ περιτυλίγματα ποὺ χρησιμοποιεῖ ὁ καθεστωτικὸς καὶ κυβερνητικὸς λόγος. Μὲ τίτλο ‘Δράσεις γιὰ τὴν καταπολέμηση τῆς ἀνεργίας’ καὶ περιεχόμενο ποὺ θυμίζει  προγράμματα ΟΑΕΔ, χωρὶς καμμία βιβλιογραφικὴ ἀναφορὰ, παρατάσσει σκέτα, ὑποδείξεις πολιτικῆς. Καὶ τὸ ἐπίμαχο: «κατάργηση του κατώτατου µισθού για νέους έως ένα έτος από την πρόσληψή τους, ώστε να δίνεται ισχυρό κίνητρο στην επιχείρηση να τον/την  (sic) προσλάβει και να κρίνει την καταλληλότητα του/της (πάλι sic) (βασικές και µη γνώσεις και δεξιότητες) …».

Φυσικὰ δὲν δείχνει νὰ ἀντιλαμβάνεται ὁ ἀρθρογράφος (ὁ ὁποῖος πέρασε καὶ ἀπὸ ἄλλο ὄργανο πολιτικῆς, τὀ Ἰνστιτοῦτο Ἐργασίας τῆς ΓΣΕΕ) τὶς ἐπιπτώσεις τῶν ὅσων λέει. Καὶ αὐτὸ δὲν ἔχει τόσο σχέση μὲ τοὺς μισθούς, ὅσο στὸ ὄτι δὲν μετρᾶ τὴν ἐπίπτωση τῆς μετατροπῆς μιᾶς ἐνοχικῆς σχέσης, ὅπως εἶναι ἀκόμη καὶ στὸ νεωτερικό ὑπόδειγμα, ἡ σχέση Ἐργοδότη – Ἐργαζομένου, σὲ ἐμπράγματη, ὅπως ἦταν στὸ προνεωτερικό ὑπόδειγμα.

Γιατὶ αὐτὸ ἀκριβῶς ὑποδεικνύουν τὰ ὄσα γράφει. Δὲν χρειάζονται ἄλλωστε καὶ διδακτορικὰ οίκονομικῆς γιὰ νὰ προβλέψῃ κανείς, ὅτι ἡ κατάληξη τέτοιων προτάσεων, χωρὶς τὴν ἐπιστημονικὴ βάσανο τῶν ἐπιπτώσεων, εἶναι τὸ … ρολάρισμα. Ἡ ἀνακύκλωση δωρεὰν ἀνθρώπινων πόρων (ἄλλη βλακώδης λέξη). Ὅπως γίνεται καὶ μὲ τὴν πρακτικὴ ἄσκηση τῶν φοιτητῶν.  Θὰ ἦταν ἰδιαίτερα ἀνόητοι έπιχειρηματικὰ  καὶ ‘ἀντιπαραγωγικοὶ’ οἱ ἐργοδότες, νὰ μὴν τὸ ἐκμεταλλευθοῦν. Αὐτὸ ἄλλωστε σημαίνει ἡ «ἐλαχιστοποίηση κόστους»

Δὲν θὰ εἴχαμε ἀσχοληθῆ μὲ τὸ ἄρθρο, ἄν δὲν μὰς ἐνοχλοῦσε ἡ παράταιρη χρήση τοῦ ὅριυ «ἀκαδημαϊκότητα». δηλαδὴ Πανεπιστήμιο καὶ ἡ παραμόρφωση στὸ τὶ εἶναι ΚΕΠΕ (καὶ τὰ ἄρθρα του πολιτικῆς) καὶ κυρίως στό τὶ δὲν εἶναι. Συνεπῶς ὁ πρόεδρος τοῦ ΚΕΠΕ μᾶλλον δὲν τὰ εἶπε καὶ τὀσο καλὰ. Καὶ δικαίως οἱ δημοσιογρἀφοι μίλησαν διαισθητικά, γιὰ ἄρθρο – λαγό τῆς Κυβέρνησης.